پایگاه تحلیلی خبری شعار سال

‌می‌پذیریم که امنیت مان را از جانفشانی شهدا و آزادگان و جانبازان جنگ تحمیلی داریم. قبول می‌کنیم که تا اخر عمرمان مدیون زحمات این عزیزان هستیم. اما به هیچ روی نمی‌توانیم بحث سهمیه‌ها را هضم کنیم. سهمیه گرایی حداکثری متاسفانه نظامات آموزش عالی و دانشگاهی، همچنین اداری- استخدامی کشور را از حالت طبیعی خارج کرده و با کمال صد‌ها تاسف دیگر، کسی هم قصد کنار نهادن محافظه کاری و اعتراض به آن را ندارد. خانه بدهید، خودرو بدهید، حقوق بدهید، هزینه درمان بدهید و ...، هیچ مشکلی (بغیر از نیازمندی به مدیریت اقتصادی) برای کشور ایجاد نمی‌کند. اما سهمیه دادن‌های حداکثری سریالی و بینانسلی چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟ آیا هنوز چوب افت سطح کیفی خروجی‌های دانشگاه‌ها و توان کارشناسی در نظامات اداری را نخورده ایم؟